தமிழிசை துவண்டு கிடப்பதேன் ?

தொன்மையும் இனிமையும் உடையது தமிழ் இசை...
துக்கடாவாக துவண்டு இருக்கிறது...
அனைத்து இடங்களிலும் தமிழ் இருக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வம் எனக்கு உண்டு. ஆனால் என்னுள்ளே சில கேள்விகள்.

எந்த ஒரு கலைவடிவமும் ஆதரிப்பவர்களை கொண்டே வளர்கிறது...

தமிழில் இசை வேண்டும் என்று கருத்து சொல்லிவிட்டு ஒதுங்கி விடுவதால் இது சாத்தியமில்லை...

இன்றைய நிலையில் தமிழ் இசைக்கு புரவலர்கள் தேவை...

அதைவிட முக்கியமாக ரசிகர்கள் தேவை.. தியேட்டர்களில் கானா பாடல்களுக்கு விசிலடித்துக் கொண்டிருக்கும் நமது சகதமிழனின் ரசனை மாறவேண்டும்.. இது சாத்தியமா என்பது யோசிக்கப்பட வேண்டிய விஷயம்...

நிச்சயமாக எனக்கு தெலுங்கோ தமிழோ, கர்நாடக இசை வடிவத்தை ரசிக்கும் பொறுமை கிடையாது. இதுதான் சராசரி தமிழ் ரசிகனின் மனநிலையும் கூட.

"மேயாத மான்... புள்ளி மேவாத மான்..." என்ற பாடலை இன்று எத்துணை பேர் ரசிக்கிறார்கள். ஒலி அல்லது ஒளி பரப்பப்பட்டால் என்னடா இது இழுவை என்று சொல்பவர்கள்தான் அதிகம்.

எம்.கே. தியாகராஜரின் அருமையான பாடல்களை இன்று கேட்பவர்கள் எங்கு இருக்கிறார்கள்.
தீப்பிடிக்க தீப்பிடிக்க பற்றி எரியும் சரச பாடல்களின் இடையில் அமுங்கிய தொனியில் மட்டுமே அவர் பாடல்கள் இன்று இருக்கின்றன.

எம்.எஸ். அவர்களின் "காற்றினிலே வரும் கீதம்" போன்ற கானங்கள் இன்று திரைப்படங்களில் இடம் பெறாதது ஏன்.
குத்துப்பாட்டுக்களை கேட்டுப் பெறும் தயாரிப்பாளர்களால் இது போன்ற பாடல்களை கேட்டுப் பெற்று திரைப்படத்தில் இணைக்க முடியாதா ?
சராசரி ரசிகன் இது போன்ற பாடல்களை கேட்கும் மனநிலையில் இன்று இல்லை என்பதை அவர்கள் அறிவார்கள்.
கானாவும் குத்துப்பாட்டும் தமிழ் கலாச்சாரமாக தமிழ் திரைப்படங்களில் வெளியாவது இதனால்தான். மக்களால் பெருமளவு ரசிக்கப்படுகின்றன என்ற அளவில் இவையும் தமிழிசையின் ஓர் அங்கமே.
ஆனால் தமிழிசை தனது பரந்த தளத்தை இவற்றோடு மட்டும் குறுக்கிக் கொண்டது ஏன் ?


இசை இன்று குறிப்பிட்ட ரசிகர்களுக்காக குறிப்பிட்ட கலைஞர்களால் குறுகிய அளவில் வழங்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. அது கூட குறிப்பிட்ட மாதத்தில் மட்டும்.

நாம் வெளியே நின்று நமக்கு சம்பந்தம் இல்லாத ஒன்றை விமர்சித்து கொண்டு இருக்கிறோம்.

தமிழில் பாடினால் தனக்கு இன்னும் அதிக பேரும் புகழும் கிட்டுமென்ற நிலை உண்டானால் பாடகர்கள் தன்னால் தமிழில் பாடிவிட்டு போவார்கள்.

கலை மக்களுக்காக மக்களிடமிருந்துதான் உண்டாகிறது. எந்த ஒரு கலை வடிவத்தையும் மக்கள் மீது திணிக்க முடியாது.

சராசரி ரசிகன் தன்னை இக்கலைவடிவத்தோடு இணைத்து பார்க்க முடியாமையால்தான் விலகி நிற்கிறான். தமிழில் பாடல்கள் இந்த இசைவடிவில் கேட்கக் கிடைக்காமையால் அல்ல.
இந்த இசைவடிவத்தை அவனால் ரசிக்க முடியவில்லை என்பதால்தான்.

சிறந்த மாடர்ன் ஆர்ட் ஓவியம் என்கிறார்கள். பார்த்தால் நமக்கு ஒன்றும் புரிவதில்லை.
அதற்காக எனக்கு புரிவது போல் வரை என்று அந்த ஓவியனை நாம் கட்டாயப்படுத்த முடியுமா என்ன. அந்த ஓவிய வகை புரிந்து கொள்ளக் கூடியவர்களுக்காக அவன் வரைகிறான். நமக்கு குப்பையாய் தெரியும் அந்த ஓவியம் ஏதோ ஒருவருக்கு கோடி ரூபாய் மதிப்புள்ளதாக தெரிகிறது. தந்து வாங்கி செல்கிறார்கள்.

ஓவியத்தை வாங்காத நாம் வரைபவனிடம் சென்று புரிகின்ற மாதிரி மட்டும் வரையென்றோ, வாங்குபவனை புரிகின்ற மாதிரி ஓவியத்தை மட்டும் வாங்கு என்றோ சொல்ல முடியாது.

ஓவியத்தை நாம் வாங்குவதாக இருந்தால் மட்டுமே புரியுமாறு வரையச்சொல்லி கேட்டுப் பெறல் இயலும்.

அது போல்தான் இசையும். நமக்கு புரியாத ஒன்றை பாடக்கூடாது என்று கலைஞனை நிர்ப்பந்திக்கக்கூடாது என்று நினைக்கிறேன்.

அதே நேரத்தில் நமக்கு புரியும் வகையில் அதை எளிமையாக்கினால் அவனைத் தாங்கி நிறுத்த நாம் இருக்கிறோம் என்ற எண்ணத்தை நாம் ஏற்படுத்தினால் தானாகவே அவர்கள் பறந்து வருவார்கள்.

சிம்பிள் எக்கனாமி. சப்ளை அண்ட் டிமாண்ட்.

டிமாண்ட் இல்லை. அதனால் சப்ளை இல்லை.

சராசரி ரசிகனின் ரசனை அவ்வளவு எளிதாக மாறும் என்று தோன்றவில்லை. எந்த காலத்திலும் எனக்கு கர்நாடக இசை வடிவம் பிடிக்கப் போவதில்லை.
தமிழில் வந்துது என்றால் முதல் ஒரு மணி நேரம் ஆவலாக கேட்பேன்.
பிறகு என்னடா இது இழுவை என்று போய்க்கொண்டே இருப்பேன்.

அதோ அங்கே எனக்கு பிடித்த குத்து மற்றும் கானா பாடல்கள் சுடச்சுட தயாராகி கொண்டு இருக்கின்றன. வரட்டுமா.