முன்னை புரிந்த எந்தவம் விளைந்தவனே

அன்னை பாலகுமரனை துயிலெழுப்புதல்

ஓங்கிவளர் கயிலை மலைமாட்டு தலைவைத்து
தூங்கும் ஓர்குமரா பொழுது புலர்ந்ததுகாண்
எங்கள் தவப்புதல்வா நீளும் நித்திரை
நீங்கி நித்தம் அடியார்க்கருள நீயெழுவாய்

முன்னை புரிந்த எந்தவம் விளைந்தவனே
தன்னை மறந்தவன் போல் நாடகமேன்
அன்னை குரல் கேட்டும் துயிலுகின்றாய்
பின்னை நாளில் ஆடிக்களைத்தாய் போலும்


ஆதவனும் ஆங்கு மேற்செலாது நிற்கின்றான்
வேதத்தின் விளைபயனே ஈண்டு தூங்க
இதமான தன்கதிர் பட்டு துயிலெழுந்தால்
நிதமெனக்கு நான்முகன் போல்சிறை எனபயந்தே


இத்தனையும் உன்பொருட்டு இன்னமும் துயில்கொள்வாய்
சாத்திரங்கள் தடுமாறும் நித்திரை நீதொடர்ந்தால்
ஆத்திரம் மூளவில்லை அழகுமுகம் கண்டற்பால்
பாத்திறத்தால் பலசொல்வேன் பாலகனே நீயெழுவாய்.